czwartek, 18 sierpnia 2011

poniedziałek, 15 sierpnia 2011

niedziela, 14 sierpnia 2011

Zaczarowany ogród








 





Pułka na półce czyli Paralaksa w weekend

Pierwszy tom poezji Tomka mam u siebie od dawna, drugi jakoś nie wpadł w moje ręce, więc kiedy w olsztyńskim antykwariacie okazało się, że jest "do wzięcia", dołączyłam "Paralaksę w weekend" do stosiku lektur. Przeglądałam tomik i, okazało się, że znalazł się w nim wiersz, który autor niegdyś zadedykował piszącej te słowa...


Radio, książki i kucharki

                                     Teresie Radziewicz

Na śpiew mnie nie weźmiesz, ale wybaczy Pani,
czuć w Pani łyko dębu, kostkę węgla, co to pod
język się wciskają, że nawet cudze wargi smakują

znajomo. Jak te oczki z węgielków, lalki
zza granicy, odpoczynek w ogrodzie i ojciec
w szpitalu. Jakby za chwilę ziemia miała się

rozszczepić; tak wszystko ułożone. Tylko czeka
na wdechu, w pustej poczekalni. Tak wszystko
w tym domu albo u krawcowej: jasne, skrojone

na miarę. Jeszcze raz powtórzone. Dziergane palcami
i tylko palcami. Bez igły, bez włóczki,
jak suchy wąż, który karmi się dziećmi.

-------------------------------------------------------------------------------
I dodaję jeszcze swój wiersz dedykowany autorowi "Paralaksy w weekend":


HALFKA 

                                            Tomkowi Pułce

Zimno. Chłód się objawia w srebrnych oczodołach,
wciska jakby szron świtem, zagnieżdża ukradkiem
pod tą cieniutką skórką z pustym dookoła.

Rzucasz rzeczom wyzwanie, nazywanie woła,
wcierasz treść w jakąś formę. Nie ma żadnej kładki.
Zimno. Chłód się objawia w srebrnych oczodołach.

Świt zmienia się w południe, przekształcają słowa,
przerastają się, trwają w lęku przed ostatnim
pod tą cieniutką skórką z pustym dookoła.

Wszystko w zaciętym buncie: tętno, nogi, głowa,
oko prawe i lewe, ręce - dwie wariatki.
Zimno. Chłód się objawia w srebrnych oczodołach.

Trwa zbiórka rekwizytów. Miejsce jest gotowe,
by uzupełnić pustkę (tak niby przypadkiem)
pod tą cieniutką skórką z pustym dookoła.

Wiersze, książki, atrament, wódka i rozmowa
o rzeczach najważniejszych - na nic te dodatki.
Zimno. Chłód się objawia w srebrnych oczodołach,
pod tą cieniutką skórką z pustym dookoła.

środa, 10 sierpnia 2011

I wiersze piszę...

- Przepraszam, można?
Przybrudzone dżinsy i spłowiała błękitna bluza z napisem PKS Białystok nie wyglądały zachęcająco, ale cóż... mężczyzna też człowiek...
- Proszę.
- Wie pani, - przysunął się i uuuuuuu... powiało alkoholem - wracam od szwagra, trochę wypiliśmy... Postawił wino, wie pani, takie za trzy pięćdziesiąt i dwa piwa. Wszystko wypiliśmy, on sam mieszka, żona nie żyje dziesięć lat, dom ma, emeryturkę ma...
- Mhm - nie brzmiało zachęcająco. Autobus zatańczył na rondzie i znów pomarszczona twarz z wiśniowymi śladami w okolicach ust znalazła się niebezpiecznie blisko.
- Ja też mam emeryturę, czterdzieści cztery lata przepracowałem na kolei, chciałem czterdzieści pięć, ale szef wezwał, kazał podpisać, dziesięć tysięcy dostałem, no minus podatek, to jakieś osiem - i na emeryturkę. Ale jaką ja mam emeryturkę... No niech pani spróbuje zgadnąć...
- No nie wiem, trudno powiedzieć... - próbowała przygasić entuzjazm.
- Dwa tysiące! Najpierw dostał ja tysiąc osiemset, a potem była podwyżka. Ludzie mają po tysiąc czterysta, tysiąc sześćset, no nie znam ja żadnego kolegi, żeby więcej... Ale ja uczył się długo, najpierw na Hetmańskiej, a potem na kolei całe życie pracował. Wie pani, jako mechanik. Nie ma wagonów, to zaraz się jakąś butelkę skołuje. Razu jednego siedzimy w pokoiku, chłopcy przynieśli dwie flaszki, to wypiliśmy... No jakaś zagrycha była też... Nie ma co robić, to znowu któryś skoczył po butelkę, dwie przyniósł. Kurczaka z rożna zamówiliśmy. A pod koniec pracy jeszcze dwie połówki, ten kurczak został na zagrychę...
Uśmiech sąsiadki był cokolwiek niewyraźny.
- No ja pani mówił, że się uczyłem dużo... Teraz nawet książkę piszę... A tego od "Konopielki", Redlińskiego, to osobiście znam i "Konopielkę" czytałem. I wiersze piszę...
Pewien Heniek z Ogrodniczek
nie stronił od spódniczek.
Chciał, by go jedna kochała,
lecz ona go nie całowała.
Prosił ją, błagał nocami,
zlituj się w końcu nad nami.
Prosił ją dwa tygodnie,
aż wreszcie spadły mu spodnie.
- No i co pani powie, zły wiersz?
- No... Taki z rymami... Przepraszam, na tym przystanku wysiadam...

poniedziałek, 8 sierpnia 2011

Podróże kształcą... ;)

W Olsztynie odwiedziliśmy niewielki antykwariat w centrum miasta... Mieliśmy zajść na moment, rzucić okiem, a wynieśliśmy tyle książek, że przed zwiedzaniem trzeba było je zanieść do domu... Dzięki temu jednak przetrwałam podróż powrotną, bo owa podróż  byłaby koszmarem z racji takiego tłoku, że nie dało się przejść z wagonu do wagonu - w korytarzach same śledziki. Schytrzyłam się i w Korszach, gdzie ciuchcia miała dziesięciominutowy postój, przemknęłam po peronie, zdecydowana dopłacić do jedynki. Niestety, konduktor miał jakiś problem, więc usiadłam w pustawym - o dziwo - Warsie. Później zaś zabunkrowałam się tam, zamówiłam kawę, obiad, herbatę i, zaczytana, przetrwałam te 4 godziny w stanie względnie żywotnym. Wciągnął mnie Josif Brodski, "82 wiersze i poematy", wydanie z 1989 roku z wstępem Miłosza. I jeden z tych czarujących melodią wierszy przepisuję tu czym prędzej. :)


Josif Brodski
Przepływają obłoki


Słyszysz w lesie, czy słyszysz w lesie głosy dziecięce,
nad srebrnymi drzewami dzwoniące, łopocące w dźwięcznych pogłosach,
w zmierzchającym powietrzu zanikające naprędce,
w zmierzchającym powietrzu znikomiejące niebiosa?

Nici deszczu się przeplatają, połyskują wśród drzew niezdarnych,
i bezgłośnie szumią, bezgłośnie szumią w zbielałych trawach,
słyszysz głosy, czy widzisz włosy - te w grzebieniach czerwonobarwnych,
sięgające po mokre liście drobne ręce w przykrótkich rękawach?

"Przepływają obłoki, przepływają obłoki i gasną" -
to śpiewają dzieci, śpiewają dzieci, w mroku czarne szeleszczą gałęzie,
loty głosów wśród konarów o kształtach niejasnych,
w zmierzchającym powietrzu ani objąć je, ani uwięzić.

Tylko liście wilgotne jakby w nagłym podmuchu wystrzelone jak z procy
śpieszą z lasu, jakby z daleka ich dobiegło wołanie jesieni,
przepływają obłoki, to śpiewają dzieci, śpiewają wśród nocy,
i od trwa aż po szczyty wszystko - pulsujących głosów strumieniem.

Przepływają obłoki, a to życie przepływa zapewne,
przyzwyczajaj się, przyzwyczajaj - śmierć tkwi w tobie dymiącym pociskiem,
gdzieś wśród czarnych gałęzi - obłoki, pełne głosów, miłości pełne,
przepływają obłoki, to śpiewają dzieci, śpiewają o wszystkim.

Słyszysz w lesie, czy słyszysz w lesie dziecięce nucenie,
nici deszczu się przeplatają, śpiew łopoce w dźwięcznych pogłosach,
tuż przy szczytach strzelistych w nowym zmierzchu na oka mgnienie
znowu ujrzysz, na nowo ujrzysz wygasające niebiosa.

Przepływają obłoki, przepływają nad lasem wystrzelone jak z procy,
gdzieś tam szemrzą strumienie, tylko płakać i śpiewać w jesiennej zamieci,
tylko płakać i w górę spoglądać, i dzieckiem pozostać śród nocy,
tylko w górę spoglądać i płakać, i śpiewać, i o niczym nie wiedzieć.

Gdzieś tam szemrzą strumienie w jesiennej zamieci wśród konarów o kształtach niejasnych,
śpiew o zmierzchu, o zmierzchu, tylko płakać i śpiewać, liść się kładzie na liść,
coś, co wyższe nad ludzi, coś, co wyższe nad ludzi, przepływa i gaśnie,
tylko płakać i śpiewać, tylko płakać i śpiewać... Tylko żyć.

tłum. Andrzej Mandalian

środa, 3 sierpnia 2011

Wakacyjnie

Lipiec okazał się miesiącem, w którym mało się pisze, a dużo czyta. Pozwoliłam sobie na czytanie różnego rodzaju powieścideł, ulubionych wierszy, oglądanie albumów o malarstwie różnorodnym - tym się rozpuszczałam wakacyjnie. W sumie napisałam tylko jeden wiersz, po odwiedzeniu Krasnogrudy, miejsca związanego z Miłoszem. Trochę wyjeżdżałam, trochę przyjmowałam gości, najczęściej długo w noc nie spałam, a odsypiałam rankami, które się przeciągały, przeciągaaaały...
No i teraz mam za swoje, bo tu mi różne głosy z pretensjami się odzywają, że co to znaczy - reteskowo od 17 lipca milczy, nie ma co czytać! Więc piszę parę słów i obiecuję więcej. A wszystkim życzę odpoczynku dobrego, słodkiego, leniwego.
Poza tym melduję, że w reteskowie od wczoraj pachnie świeżo skoszoną trawą, że, mimo początków sierpnia, wciąż zielono po deszczach, że już czerwoniutkie jarzębinowe baldachy oraz że zaczynają żółknąć pojedyncze lipowe liście. To znak, jesień się śpieszy, a tu lata jeszcze za mało.