Sąsiedzka litania jesienna

                                                                          Januszowi

Zmęczyła nas ta jesień, więc w psalmy wchodzimy,

w te od Nowaków, z deszczowym błaganiem:

od nóg bolących, od nocy niespanych

– wybaw nas, Panie.

Zmęczyła nas jesień, więc w Grochowiakach toniemy

i wpatrujemy się w tęsknotę za rozbieraniem:

czy nie czas to, nie pora, zbierać się

– doradź nam, Panie.

Zmęczyła nas ta jesień i wcześniejsze jesienie,
przebiegane drogami na wszystkie strony świata,

nad Czyczowymi rzekami, których nie ma, ku domom,

pachnącym odejściem, gdzie gospodarzy nie zastaniesz

– wspomóż nas, Panie.

I uratuj stare sprzęty rodzinne z pamięci,

chociażby Białoszewskim przepisane

– wysłuchaj nas, Panie.

I w Harasymowiczów krainę łagodności,

w wieczne niebieskie śpiewanie

– zaprowadź nas, Panie.

Tam

          tam powinienem był się zatrzymać, objąć cię w tych brzozach

          i wypić sok z naciętej rany twego wzruszenia

          L.Żuliński, Napisz mi, Droga

Tak się świat poprzewracał, tak się czas poprzemieniał,

w ludziach rodzą się znowu kamienie. Nieustannie

zdziwienia: żyć, żywić się, życzyć – nie znaczy wiele;

te kilka kroków – jeszcze mniej, a przecież nie da się

w ciągu roku, dwóch, trzech zejść z tej liny, wylinieć,

wylinkę zrzucić, zarzucać ciągle fałsz i zarzucać

prawdę. Zmieścić się między białe-czarne i znaczyć

więcej niż myślnik, myśleć ściślej, bliżej

podchodzić. Pozwolić się zatrzymać,

nawet jeżeli jesień, nawet jeżeli zima

chytrze się zbliża, podchodzi, podejdzie

nas niespodziewanie, zaskoczy

i wtedy wzruszyć się,

a jeszcze lepiej – wyruszyć, wrócić

na tę drogę, związać się, wygładzić

kamienie. Żeby się czas

tak poprzewracał, tak się świat

poprzemieniał.

To nic, to nic

                                                                                 Zdzisławowi Jaskule

Teraz, kiedy kończy się złota jesień, wyjeżdżamy
natychmiast: żadnych walizek, plecaków, toreb; tylko my
i słowa między nami. Będziemy szukać znaków, śladów,
szlaków – tylko tak leczy się melancholię:

ciągły ruch, gdy za bardzo boli

to przystawanie wśród płomyków, drzew i chryzantem,
to rozpamiętywanie wieczorne, to wspominanie,
to szorstkie rozcieranie w chłodniejących dłoniach

uścisków, rozmów, pocałunków. Gdzie jesteście, dokąd
zawiodło was życie, dokąd zawiodła śmierć? W bezruch,
w bezsenność, w bezustanne trwanie? Wyjeżdżamy – winni
i niewinni – tłumacząc się, że powrócimy, że na pewno,
ale teraz trwa wewnętrzna emigracja. To nic,

że ziąb, że mróz wżerający się w kości, że wiatr
lodowatym jęzorem liże przemarznięte ciała

– obłokom każemy przyśpieszyć. Odnajdziemy

pierwsze przebiśniegi,
odcisk na rozgrzanym piasku,
drogę powrotną.