jabłuszko pełne słów

jabłuszko, jabłuszko, jabłuszko pełne snów

– śpiewa pan Ś. siedząc pod drzewem

wiadomości. dobre i złe krążą w powietrzu

jak rozregulowane drony. właściciele powinni

skończyć wreszcie kurs obsługi rzeczywistości

– przyznaje pan Ś. i zrywa owoc z najstarszej jabłoni,

ale nie dzieli się z nikim. przez moment zastanawia się,

kto posadził drzewko, kto pielęgnował. w samotności

zjada czystą czerwień i zasypia. śni mu się jabłuszko

pełne słów, które nie mieszczą się w krtani,

przeobrażają w narośl i wyrastają z ust. pan Ś.

próbuje złapać powietrze i przez sen wygląda

jak zielony lin: najpierw miota się na końcu żyłki,

walczy, później podryguje na pomoście. na koniec

tylko rusza ustami pozbawiony wody. śpij, panie Ś.,

śpij – nucimy przysiadając na brzegu ogrodu. czas

na chwilę gęstnieje, a przy stołach pachnących

jabłonią siadają ludzie. śpiewają. w pieśniach

mnożą owoce, a w owocach słowa. ze słów

powstają nowe światy, w których pan Ś.

czyni swoją powinność